Page 34 - Hersenletsel.. en dan?

34 | Hersenletsel... en dan?
WONEN HET VERHAAL VAN JOLANDA EN PERSOONLIJK BEGELEIDDEagiRnvuLllinEg ANNE
Zelfstandig wonen
Ontwikkelings- gerichte activiteiten
Wonen in een beschermde woonomgeving
Wonen in een appartement met zorg op afstand Ambulante zorg
met de begeleiding die je nodig hebt
In de pas gerenoveerde studio’s op woonlocatie De Eekelhof in Schijndel klinkt geregeld gelach. Want een dag niet gelachen is een dag niet geleefd, vindt Jolanda van der Spek). Jolanda is een van de 24 bewoners in dit kleinschalige woon-zorg-complex van SWZ. Mensen met hersenletsel wonen hier zo zelfstandig mogelijk. Ze krijgen de begeleiding die ze nodig hebben.
Jolanda kan nauwelijks praten, is half- zijdig verlamd en heeft voortdurend last van zenuwpijn. “Zelfs het kammen van haar haren doet zeer”, vertelt begeleidster Leanne Koolen. Hoewel Jolanda nauwelijks kan praten, ontstaat er met hulp van Leanne een levendig en open gesprek. Jolanda wijst dingen aan, Leanne pikt dit op. Jolanda schrijft één letter, Leanne maakt het woord of de zin af. Jolanda lacht na een vraag, Leanne vertelt het verhaal dat erbij hoort. En als Jolanda emotioneel wordt, troost Leanne haar en legt ze uit wat haar raakt bij die ene vraag.
Hoe Jolanda hersenletsel kreeg, daar weet ze niets meer van. Wel vertelt ze, aan de hand van een rijtje plaatsna- men, waar ze met wie gewoond heeft en waar haar kinderen geboren zijn. Op een ander papiertje staat het werk dat ze deed: ze bracht kranten rond, was taxichauffeur en begrafenisbegeleider. Ze wijst naar de foto’s aan de muur om te vertellen wie nu wie is.
Ze pakt een papiertje om de namen van haar vijf kinderen op te schrijven. Af en toe zoekt ze naar een letter. Met een aanwijzing van Leanne kan ze het lijstje afmaken: Sander, Martijn, Nina,
Pepijn en Yisamae. Jolanda heeft ook acht kleinkinderen.
Op De Eekelhof wonen mensen met hersenletsel die veel zorg en/of begelei- ding nodig hebben. “De meeste mensen eten samen in de centrale ruimte, maar Jolanda is graag op zichzelf. Ze is een zelfstandige vrouw. Boodschappen doen, koken, wassen, ze doet het alle- maal zelf. Het is ongelooflijk wat ze met één hand kan.” Leanne wijst naar de schoenen van Jolanda.
“Het moeilijkste is dat je je kinderen bent kwijtgeraakt.’’
“Met je schoenen helpen we je. Jolanda is fan van Dr. Martens-schoenen. Die zijn moeilijk aan te doen. Maar het meest help ik Jolanda met communicatie- vragen zoals appen, mailen en online bestellen.”
Als gevolg van het hersenletsel heeft Jolanda een zware vorm van afasie.
Ze kan woorden niet meer uitspreken. Ook tekst begrijpen is moeilijk. Leanne: “Ik lees altijd de appjes voor van haar
jongste dochter.” Yisamae was drie toen Jolanda de hersenbloeding kreeg. De peuter is inmiddels een puber van vijftien en woont bij haar vader.
“Het moeilijkste in je leven is dat je je kinderen bent kwijtgeraakt. Dat is je grootste verdriet”, zegt Leanne. Vanuit SWZ krijgt Jolanda gesprekken met een gedragsdeskundige, om haar te helpen bij de verwerking van dit verlies. “Het
is een lang proces. De maand decem- ber is altijd moeilijk: de verjaardag en sterfdag van je moeder, de verjaardag van je zoon die je niet meer ziet, en alle feestdagen....” Dat verdriet stopt Jolanda het liefst weg. “Maar ik zie het meteen als het mis is. Dan pak ik haar vast en bied ik een luisterend oor. Aan de situatie kunnen we niets verande- ren, maar je mag je best een keer rot voelen.”
BSO Wonen