Page 9 - Hersenletsel.. en dan?

AMBULANTE BEGELEIDING HET VERHAAL VAN ILONA EN SPECIALISTISCH BEGELEIDER MONIQUE
Ambulante behandeling
|9
Twee keer per week krijgt Ilona Bourgonjen begeleiding van Monique Schellekens. “Zonder die ondersteu- ning zou ik niet zelfstandig kunnen wonen,” zegt ze.
Ilona werkte bij SWZ op een woon- groep voor mensen met niet-aange- boren hersenletsel. Op weg naar haar werk werd ze bij een stoplicht door een auto van achteren aangereden. “Het heeft lang geduurd voordat ik
kon accepteren dat het niet goed met me ging”, vertelt ze. “Acceptatie is nog steeds een ding bij jou”, vult haar bege- leider aan.
Op haar werk probeerde Ilona aan- vankelijk te maskeren dat ze zelf ook hersenletsel heeft. Dat bleek niet houd- baar. Ilona kampt met overprikkeling en geheugenproblemen. Ze kan niet scha- kelen als er iets verandert. Bovendien heeft ze zenuwpijnen die verhevigen als ze niet tijdig rust.
Haar hond Zinzi wordt opgeleid tot assistent-hond. Het fraaie dier zit in de puberfase. Nu zorgt hij nog voor druk- te, maar straks moet hij juist de rust bewaren. Ilona heeft fors hersenletsel. Door het ongeluk en de situatie waarin ze daarna belandde, zijn oude trauma’s naar boven gekomen. Hierdoor lijdt Ilona ook aan post-traumatische stress. Onverwachte dingen veroorzaken vaak
complete paniek. Hulphond Zinzi kan straks helpen die paniek te voorkomen. Door tijdig aan de riem te trekken als er iemand van achteren nadert. Of door in de winkel om te draaien en dan een rustiger route te kiezen.
Specialistisch begeleider Monique had aanvankelijk bedenkingen bij het plan. “Een hond is een verantwoordelijkheid voor jaren. Maar het gaat heel goed. We hebben pas geleden met zijn drieën geoefend in de supermarkt. Dan is Zinzi helemaal gefocust op Ilona.”
Ilona heeft veel medische zorg nodig. Ze heeft fysiotherapie, traumaverwer- king en logopedie. Ook bezoekt ze geregeld de longarts, een pijnspecialist, internisten en neurologen. Door de voortdurende pijn en het niet kunnen verwerken van haar verlies, heeft ze depressieve periodes. Dan heeft ze de neiging zich terug te trekken. “Je hond zorgt er dan voor, dat je niet in een neerwaartse spiraal belandt. Ze is jouw levensgeluk”, zegt Monique.
Haar oude werkgever biedt al zeven jaar wekelijks ambulante begeleiding. Monique komt nu drie jaar bij Ilona
thuis. “Ik vind haar een hele fijne bege- leider. Ze laat me het zelf uitzoeken, op mijn manier.”
Monique komt normaal gesproken twee keer per week anderhalf uur. Samen nemen ze dan de weekplanning door, en houden ze de financiën in de gaten. “In het begin had Ilona geen be- geleiding en bleven enveloppen dicht. Dan stapelt het snel op. We nemen nu de post door en doen alles in de juiste mappen. Iedere maand kijken we naar de vaste lasten, zodat Ilona weet wat ze per week te besteden heeft. Zo voorko- men we nieuwe schulden.”
Ilona: “Als er geen woonbegeleiding was gekomen, was ik uit huis gezet door de deurwaarders.”
Monique: “Belangrijk onderdeel van ons werk is ook klankbord zijn. Je wilt niet altijd bij vrienden aankloppen, als er iets is. Ilona kan mij altijd bellen, voor praktische zaken, maar ook om even van zich af te praten.”
Ilona: “Dat neemt meteen spanning weg.”
Ilona publiceert als NAH-ervaringsdeskundige regelmatig haar verhalen op facebook.
Ook schrijft ze korte verhalen samen met klinisch neuropsycho- loog Kim Biesmans
Monique, Ilona en Zinzi