Intercedent Werknet Nanda Coenen: “Niemand zag dit aankomen. Echt. Ze was altijd vrolijk. Oprecht, niet gemaakt. Dat kwam van binnen. En ze stond voor iedereen klaar. Voor de cliënten was ze hun ‘allessie’. Het moet een besluit geweest zijn, dat ze nam in de wanhoop van een acute depressie. Dat kan haast niet anders. Vanavond liet ik mijn moeder nog een foto zien van de laatste keer, dat we samenwerkten. Het is nu een paar maanden geleden en het voelt nog steeds onwerkelijk, weet je dat!? Ik krijg er weer kippenvel van.”
Secretaresse Yvonne Faust: “Ik kende haar niet zo goed. Toen ik hoorde dat ze uit het leven was gestapt, ben ik samen met Yvonne (zorgdirecteur) en Jody (bestuurder) meteen naar Nanda gegaan. Zij hebben lang samen gewerkt. Ik wist dat dit een enorme slag voor haar zou zijn.”
Nanda: “Dat was het ook. Maar mijn eerste gedachten gingen uit naar het team, waar ze werkte. Ik heb jaren met hen opgetrokken. We waren heel hecht. Ze zijn allemaal bij mij op mijn bruiloft geweest, met partner. Dat zegt wel wat. Zij moesten de kans krijgen om dit samen in gesprek met Jody en Yvonne te verwerken. En dat kon alleen als de cliënten zouden worden opgevangen. Daarom zei ik: dat doe ik.” Yvonne: “En ik dacht: ik ga mee, ik ga jou niet alleen laten nu, onder deze vreselijke omstandigheden. Dus zijn we samen naar de groep gegaan. We zetten meteen de knop om. Gezelligheid scheppen, de clown uithangen, zodat de cliënten die avond nog rustig konden slapen.”
Nanda: “Wat ik me vooral van die avond herinner is de gedachte: wat fijn dat we dit samen kunnen doen. En zeker omdat mijn oud-collega Sanne hetzelfde idee had. Zij was ook op de groep om te helpen. Als je te maken krijgt met de dood, voel je je al snel machteloos. Maar dit konden we wel doen: er zijn, zodat anderen de ruimte kregen die zij nodig hadden om het nieuws van de dood van een dierbare collega te verwerken.”
Yvonne: “Achteraf hoorden we dat het team zich heel erg ondersteund heeft gevoeld. Ook door Jody en Yvonne, en door de ontwikkelcoach en de geestelijk verzorger die er ook voor hen waren. Mensen zeiden tegen ons: dat jullie daar meteen naartoe zijn gegaan om die cliënten op te vangen, wat bijzonder.”
Nanda: “Maar dat voelt helemaal niet zo. Dat doen we hier voor elkaar. Geen twijfel over. We werken al een aardig tijdje bij SWZ. Vroeger was de saamhorigheid nog groter. Maar betrokken zijn mensen hier nog steeds bij elkaar. En dat Jody en Yvonne het team alle ruimte hebben gegeven om te doen wat voor hen nodig was, vind ik daar een goed voorbeeld van. Die betrokkenheid zit in onszelf, natuurlijk. Maar die zit ook in het DNA van SWZ als werkgever: er zijn wanneer het nodig is. Mede dat maakt het zo fijn om hier te werken.”
