Son, 13 augustus 2020
Door Karen Sterringa, ergotherapeut
Velen zullen misschien afvragen wat wij als therapeuten gedaan hebben gedurende de Corona-periode. We werkten zo veel mogelijk thuis. Maar er was wel altijd een gedragskundige en ergotherapeut aanwezig. Fysio en logo wisselden elkaar zo’n beetje af. Op die manier konden we nog vrij veel voor de cliënten doen.
Wat doe je dan, zul je misschien zeggen. Allereerst hebben we heel veel afspraken afgezegd en verzet, weer opnieuw verzet en nog een keer verzet. Behandelingen overgedragen aan ouders en de groepen waar dat mogelijk was. Het is belangrijk om contact te houden met ouders en groepen, via mail of bellen. Vanuit het computerproject met Benjo heb ik Informatie gebundeld en instructies verstuurd over de mogelijkheden voor onze cliënten om te videobellen met de hulpmiddelen die ze zelf hebben of die op de groep aanwezig zijn. Dat ging dan via het crisisteam, zodat de informatie gestroomlijnd werd. En er is vooral veel contact gehouden met de groepen.
Ik merkte ook dat het belangrijk is en fijn om op het terrein aanwezig te zijn en soms op grote afstand even contact te hebben met personeel van de groep. Voor mezelf, zodat ik voel dat ik op deze plek werk waar contacten met personeel en cliënten een groot deel van mijn leven zijn geworden. Maar ook om met de groep te delen wat er allemaal speelt en ze laten weten dat je beschikbaar bent om te helpen. Stel alle vragen, dan bekijken wij wat en hoe we daar op de een of andere manier vorm aan kunnen geven.
De eerste weken was het stil en konden we heel veel achterstand wegwerken, opruimen en projecten die voor dit jaar gepland waren oppakken. Geen meeruren tot diep in de nacht, maar binnen de gewone werktijd. We hadden en hebben het minder druk met besprekingen, maar wel veel video meetings die veel energie vragen. Een uitkomst in deze tijd, deels een oplossing voor de toekomst maar nooit vervangbaar voor face to face contact als het om persoonlijke dingen gaat of complexe materie.
Na een tijdje in mijn joggingbroek thuis gewerkt te hebben, was ik zo blij dat ik mijn fiets kon pakken richting Zonhove. Dat de druk voor een groot deel van mijn werk af is, is heel erg prettig. Mijn dag zit al weer een hele tijd vol met gewone dingen, maar ik kan vrijwel meteen inspelen op vragen en ze ook afhandelen. Je merkt ook dat andere mensen meer tijd voor je hebben en we kunnen gemakkelijker afspraken op de groep maken omdat het personeel meer beschikbaar is. Hoe fijn is dat!
Ik heb meegedacht en gezorgd voor bijvoorbeeld glijdekens en glijhandschoenen voor het Cohorthuis. Dan komen onze goede contacten met Harting-Bank tot zijn recht om snel spullen die schaars zijn te kunnen leveren. We mochten lang niet op de groepen komen. Maar op verwijzing van de AVG-arts mochten we wel medische spoedzaken oppakken. Drukplekken hebben bijvoorbeeld een hoge urgentie, waar we snel maatregelen voor moeten nemen. Toch ben ik in al die tijd pas 3 keer voor spoed bij een cliënt geweest. Dat voelt dan heel vreemd, als je op een vertrouwde plek bent waar je eigenlijk niet mag zijn.
Met z’n allen hebben we veel creatief op kunnen lossen. Inmiddels mogen we weer iets meer doen dan medische spoed en dat is heel erg goed, ik hoop dat we snel alle cliënten goed in beeld hebben, dat ze (weer) goed zitten en liggen en mobiel zijn. Hopelijk kan iedereen snel weer de Paramedische zorg krijgen die normaal is. En kunnen we jonge kinderen verder stimuleren in hun ontwikkeling. Want ondanks dat we het op Zonhove redelijk hebben kunnen beperken zijn er ook kinderen en volwassenen achteruit gegaan als gevolg van alle maatregelen. Hoe goed ouders met kinderen thuis en personeel op de groepen ook hun best hebben gedaan en doen. We hebben elkaar echt nodig om goed voor onze cliënten te zorgen.
